aaiBoek

Boeken zijn niet m'n beste vrienden. Ze zijn iets uit een andere wereld voor me, uit een wereld van intellegentsia die er rustig de tijd voor nemen. Hoewel, eigenlijk leg ik de schuldvraag van het niet-lezen bij mezelf: lees ik simpelweg te traag en heb ik daarom geen goesting om te gaan zitten in een hoekje met een boekje? In boekenbeurstijden een pertinente overpeinzing.

Kranten- en vooral tijdschriftenartikels zijn dan weer hapklare brokken die ik me graag laat smaken. Ach, ik ben een internetmens en scan me eenmaal oppervlakkig de pleuris. Als je dan op afgelopen maandag drie kranten diagonaal doorcrosste, dan kon je niet om de boekenstrijd op het net heen. De titanen wetten al langer hun messen, maar nu neemt het de proporties aan van de Franse sociale builenpest.

Een hele dag al spookte die Franse kwestie door m'n vermoeide hoofd. En het commentaar van Der Sturtewagen, maakt een jongmens niet bepaald vrolijker. Slachtoffer van onze eigen bezitsdrang, dat zijn we geworden. Die kutmarokkaantjes en teringturken -excuse les mots- willen ocharm meelopen in onze mallemolen van groot vertoon.

Een Duitse luxewagen met een leeftijd van twee cijfers eindigt geheid in hun handen. Een barokkig aantal pk's bleek ook vorige week -maar de teugels die slippen als een paling door onze vingertjes. En opzichtige merkkledij made in hun vaderland, moet er nog een nepgouden randje aan geven. Het is zij tegen wij.

Verslijt me nu niet als Sarkoziaan, alsjeblieft. Maar dit weekend kreeg ik een verzurende oprisping toen ik voor het goede doel de hort was opgegaan met een geleende bestelwagen. Daarop hing een Vlaamse leeuw gestickerd. En nadat ik het ding een nachtje had laten buitenslapen, waren de sticker en m'n achteruitkijkspiegel verschwunden.

De wereld staat in brand en we worden het stilletjesaan zelf gewaar. Snif.