aaiBoek

Op een Belgiese zondag -koester ze, nu het nog kan - kan je je afvragen waarom ouwe, uitgezakte venten met hun vederlichte koersfietsjes naar de koers gaan kijken. Als festivalbezoeker gord ik toch ook geen van m'n gitaren om?
Enfin, als we even in het huidoverschot van een noeste schrijnwerker kruipen, kunnen we dit misschien nog door de vingers zien.

Zijn wél onvergeeflijk: de schreeuwerige tenuetjes waarin de bolbuikige wielertoeristen de jonge honden, vanachter nadarhekken, toeroepen. De sponsors mogen er misschien even vet mee wezen als deze vadsige sandwichlui... Maar met de beste wil sinds het Egmontpact kan ik geen schoonheid zien in een van logo's wemelende outfit rond een vette pens.

Nee, in mijn sportklerenkast is er alleen plaats voor strakke shit:

• Nike: niet toevallig partner in crime met Apple...
  
• Vangàrd: Scandinavische schoon- en degelijkheid.
  
• Asics: bij deze schoenmakers staat de Schoen van het Jaar op de leest.
  
• Agu: goed, goedkoop, maar ... helaas ook een stinkende stal van een huisstijl.
  Het Hollandse woordmerk werd vroeger exclusief geschreven in een tijdloze Helvetica. Maar de jongste tijd komt de Rabo-sponsor ook naar buiten met een foei-foei-foeilelijk lettertype.